Mutlu Bir Hayal

her zaman çok cıvıl cıvıl değil herşey.. anne olmanın en dayanılmaz yanı ara ara gelen kaygı hali.. "nasıl olacak? çocuğum hayatından tatmin olacak mı? ona istediğim gibi bir hayat sunabilecek miyim? mutlu edebilecek miyim? beni nasıl hatırlayacak? "aman işte annem! bir deli kadın.." mı diyecek.. istediğim geleceği verebilecek miyim? istediği geleceği verebilecek miyim? onu ne kadar sevdiğimi bilecek mi? hissedecek mi? yaşam adına çabalamalarım işe yarayacak mı?" gibi.. bir sürü soru.. bazen "öf boşver ne yaparsan yap mutlu olmayacak nasılsa" diyorum içimden.. insanoğlu böyledir çünkü.. Hayalinde yarattığı her zaman gerçeğinden daha güzeldir. Belki de ulaşınca bir özelliği kalmaz.. Belki de hayali tam olarak gerçekleşmez.. Kaan'ın hayalleri benimkilerle aynı olacak mı bakalım? Hissettiğim suçluluk değil.. biz bir çocuk istedik tanrı onu gönderdi.. biraz rahat olmakta her zaman fayda var evet ama çok rahatlık da beni rahatsız e...

öyle ki, daha 5 dakika önce kafan şişmiş vaziyette "uyusun diye anason falan mı versem acaba? :/" derken uyuduğu anda (o saniye!) çok çok çok özlemek.. bazen uyurken(!) gidip kucağına alıp doyasıya öpüp koklamak.. uyanacak ve saatlerce başıma bela olacak diye gece üstü açılmış mı diye gidip bakmaktan korkmak ama yine de gidip başına bela açmak.. yaptığı şeye kızgınlık duymaktan duvarları yumruklamak isterken bir an da "annee" diye gelen bir çift eli öpücüklere boğmak.. gibi..

Nereden başlayacağımı bilemedim. Bir sene önce bugün seni kucağıma verdiklerinde ağzımdan çıkan ilk şey: “Şaka mı bu?” olmuştu. Benden bu kadar güzel bir şey çıkabileceğine inanmamıştım. Yaptığım hiçbişeyi beğenmediğimden olsa gerek. Ama unuttuğum bir şey vardı: Baban. Kusur bulamadıkça başına ekşidiğim adam :) hatalarımı örtmede ona rakip çıktın. Aslında bu şekilde daha çok sen beni eğittin. Anne yaptın. Dünyanın en güzel bebeği değildin belki ama dünyanın en güzel hissini yaşattın bana. Şu bir yılda, 30 yılda öğrenemediklerimi öğrendim seninle: karşılıksız sevgiyi, beklentisiz olmayı, herşeye açık olmayı, kusurlara çok takılmamayı, yemeğimi paylaşmayı :) , olmayan her şeyde bir hayır olduğunu, hemen olumsuz düşünmemeyi, umutlu olmayı ve herşeyden önce “sabır”ı.. Mesela yorgunluktan/hastalıktan yıkıldığım bir anda “şu hediye gelen oyuncağı da kuralım da yüzündeki mutluluğu görüp öyle yatayım” demeyi… Hem her şey doğal olsun istedim, hem disiplin uğruna biraz ...