Mutlu Bir Hayal

  Ağlata ağlata yedirdim kerevizi.. Yiyecek eli mahkum.. Çünkü ben sevmiyorum, istemiyorum, içimi bulandırıyo diye annem kıyamamış bana ısrar etmekten vazgeçmişti. Çünkü bana göre anne dediğin kuralını koyacak çocuğuna gerekli vitamini aldırsın diye gerekirse ağzına ayağını dayayıp yedirecekti. Çünkü ben onu yemezse kendimi çok suçlu hissedecektim. Çünkü ben çünkü ben çünkü ben..!  Son lokmasını aldıktan sonra arkasından yoğurt verdiğimde ıslak gözlerinin içi güldü, "anne mmmgh" : ) diye eliyle "çok güzel bak bunu seviyorum" işareti yaptı.  Sonra oturdum kahroldum. O kadar ağlatmayla vitamini mi kaldı o kerevizin?? Sıçayım kerevizine çok afedersin müdürüm..

Çocuk benimle yemiyor iyi mi! Bayan Klara gün içinde ne verse seve seve çoğu zaman itirazsız misler gibi yediğini anlatıyor. -"Aynı çocuktan mı bahsediyoruz, kaan mı?" diyorum. -"Evet bugün seve seve bir tabak taze fasulyesini yedi.. Üstüne yoğurt oh.." diyor.. Kaan'a pis bir bakış atıyorum.. gülümsüyorum. Hani o sinsi gülüş emojisi gibi.. (Benimle asla sebze yemediği için ben akşamları ona habire yiyebilmesi için aperatif üretme çabasına giriyordum.) Akşam dayıyorum önüne taze fasulyeyi. Yemiyor. Kaldırıyorum. İnat ediyor, aç yatıyor. Tamam diyorum. Ertesi gün önüne yine aynı yemeği koyuyorum. Afiyetle yiyor. Demek ki oluyormuş.. (Sinsi gülüş sımaylisi)