Mutlu Bir Hayal

 Kapalı havalarda evde kalmak zorunda kaldığımızda evde yapacak aktivitelere ihtiyaç duyarız. Bloğunu severek takip ettiğim Kate çok güzel bir fikir bulmuş. Pipet kolye.. :) Aslında o 2,5 yaş ve üstü için belirtmiş bu oyunu. Fakat Kaan'la severek yaptık. Hem kendi başına görev bilinci gelişiyor hem de renkleri algılaması için bir fırsat doğuyor. Çünkü çocuğunuz sizi izliyor! "Bir tane mavi, şimdi kırmızı, şimdi sarı, şimdi de yeşilll.." derken bana ve pipetlere ne kadar dikkatli baktığını hatırlıyorum. Bu oyunu siz de evinizde oynayabilirsiniz.

2 yaşına giren, girmeye hazırlanan, çıkamayan bebelerin anneleri bilir, herşeyi kendileri yapmak isterler! Özellikle giyinme ve soyunma konusunda onlarla atışmasak iyi ederiz. :) İnce motor becerilerinin gelişimi için bulunmuş bu aktivitenin çocuğa kazandıracakları: Anahtar öğrenme noktaları -      İnce motor becerileri      duyu farkındalık      renkleri belirleme      Fermuarlar vb uzunluğunu tartışılması   Bir kartonun üzerine bahsettiğim şekillerde fermuarların uçlarını keserek ve yapıştırarak sağ-sol yukarı-aşağı çapraz ve tersi kavramları öğrenmekle kalmıyor el-göz koordinasyonlarının da gelişmesine yardımcı oluyoruz.  İhtiyacınız olanlar: 1 karton 5 Fermuar 1 Silikon Tabancası (Uhu ile yapıştırıldığında sökülme riski var) ve silikon uçlar. Bunların hepsini kırtasiye ve Tuhafiyelerden bulabilirsiniz. İyi eğlenceler :)

Pinterestte çocuklar için müthiş eğelenceli aktiviteler var. Bir tanesi şimdi yazacağım duyu oyunu. Kaan için aklıma gelse daha önce yapardım. Islak mendillerin kapaklarını atmıyoruz. İçlerine kağıt, tüy, kumaş vb materyalleri küçük küçük keserek yapıştırıyoruz. Bunların hepsini bir fotoblok ya da kartonun üstüne yapıştırıyoruz. Ve Duyu tahtamız hazır! Her açtığında yeni birşeyle karşılacak ve dokunma duyuları gelişecek :)

Kaan'a bağırdığım zamanlar Emrah'ın Ayrılamam filminde hasta kız kardeşini almanyaya tedaviye götürcem ayağına evinde iş yaptıran Necla Fide'ye dönüştüğümü hissediyorum. :/ O kadar kızıyorum ki kendime.. Ufacık veledi oyalayacak bişey bulamadığıma, çareyi hep bağırmakta bulduğuma.. Ama unuttuğum bir şey var çocuklar bizi taklit ediyorlar. Anne kızıp bağırınca çocuktan başka bir davranış bekleyemezsiniz.. O da kızdığında sesini yükseltiyor. Bir keresinde bana vurdu. Aşırı bir tepki gösterdim. "Çünkü benim çocuğum bu haddi nereden almıştı? Büyüğe vurulmaz vurulursa boynu tiz kesilirdi!!" O kadar kızdım o kadar bağırdım ve korkuttum ki ondan sonra her sinirlendiğinde kendine vurmaya başladı. Bunun acısı daha çok oturdu içime. Aslında çocuğum yaramaz bir çocuk değil. ÇOK ŞÜKÜR. Ama ÇOK MERAKLI* Misal 1: Yemek yaparken yemeği o da karıştırmak istiyor. İzin vermezsem o da beni engellemek için elinden geleni yapıyor. Dolapları karıştırıyor, herşeyi yerlere çıka

Gün geçmiyor ki ülkecek faydamız için sunulan bazı bişeylerin suyunu çıkarmayalım.. Önce anne sütü mevzusu patlak verdi.. Eğitimi, kültürü, ekonomik durumu sebebiyle hiçbir bilgisi olmadan aile planlaması yapmadan doğum yapan, yapmaya devam eden kadınları uyarmak maksatlı başladı bu proje.. Çünkü anne sütü zahmetli ve değerliydi.. Saat saat, dakika dakika hatta sürekli sürekli emzirmek gerekiyordu.. Sütü gelmiyorsa mutlaka bir yolu bulunurdu.. Yeter ki arasın insan.. "Öyle hemen pes etmeyin ANALAR! Önemsiz sandığınız anne sütü çocuğunuzun bağışıklığını güçlendirecek, zekasını geliştirecek! Anne sütü alan çocukların zekaları diğerlerine göre daha üstün, bağışıklıkları mama yiyenlere göre daha kuvvetli! Yapmayın etmeyin" Mesajlı kampanyalar başladı.. Haklıydılar. Bilmiyorsa bilgilendirilmeli insanoğlu. Ama iş biyerde çığırından çıktı.. Anne sütü veremeyen tükaka! Verebilen "KIYMETLİMİSS İŞTE GERÇEKK ANNE" oldu.. O olmadıysa bundan ye, o işe yara

The most precious Jewels you'll ever have around your neck are the arm of your child..

her zaman çok cıvıl cıvıl değil herşey.. anne olmanın en dayanılmaz yanı ara ara gelen kaygı hali.. "nasıl olacak? çocuğum hayatından tatmin olacak mı? ona istediğim gibi bir hayat sunabilecek miyim? mutlu edebilecek miyim? beni nasıl hatırlayacak? "aman işte annem! bir deli kadın.." mı diyecek.. istediğim geleceği verebilecek miyim? istediği geleceği verebilecek miyim? onu ne kadar sevdiğimi bilecek mi? hissedecek mi? yaşam adına çabalamalarım işe yarayacak mı?" gibi.. bir sürü soru.. bazen "öf boşver ne yaparsan yap mutlu olmayacak nasılsa" diyorum içimden.. insanoğlu böyledir çünkü.. Hayalinde yarattığı her zaman gerçeğinden daha güzeldir. Belki de ulaşınca bir özelliği kalmaz.. Belki de hayali tam olarak gerçekleşmez.. Kaan'ın hayalleri benimkilerle aynı olacak mı bakalım? Hissettiğim suçluluk değil.. biz bir çocuk istedik tanrı onu gönderdi.. biraz rahat olmakta her zaman fayda var evet ama çok rahatlık da beni rahatsız e

Geçen gün internette bu şekilde dolaşan bir post gördüm.. Çok ilgilenmedim. Ev hanımlarına hep hayranlık duymuşumdur. Çünkü ben evde kalınca ne yapacağını şaşırıp hiçbişey yapanlardanım :) Evet hiçbişey.. Çünkü ev kendi kendine iş çıkartır (ay dur çamaşır atayım, ay dur şu kalan ütüleri yapayım.. Ay emine ablayı mı çağırsam ev de pis gibi vs..) ve "bigün bi tatilim olursa şu çekmeceleri düzenlerim, ne biliyim şu filmleri sıralarım, albümleri düzenlerim" planlarım hep suya düşer.. Sonra geriye bi bakarım hiç bişey yapmamışım gibi gelir.. Pazartesi günü Bayan Klara rahatsızlık dolayısıyla gelemedi. Ani bir haber olduğu için evde kalıp hem Kaan'a bakıp hem de işleri evden yapmak zorunda kaldım. Sonra aklıma o gördüğüm post geldi.. "Madem öyle, bu bir günü nasıl geçirdim onu en başından en sonuna kadar 100 fotoğrafla anlatayım" dedim. Yorucu ama eğlenceli bir gün oldu. Fotoğraflar profesyonelce çekilmedi. Ama bir annenin evde bir günü nası