Mutlu Bir Hayal

Dün yazdığım doğum hikayem i yazmadan önce bu konu hakkında minik çaplı bir araştırma yaptım.. Başka anneler ne demişti neler yaşamıştı acaba diye.. Aman tanrım! Asıyorlar! kesiyorlar! Hastaneleri yakıyorlar! Neden objektif olamıyor insanlar anlayamıyorum.. Ben bu doğum yazısını yazmak için 2 sene bekledim o lohusa psikolojisinden çıkmak için. Çünkü o ruh haliyle bebeği sadece yıkayışlarını bile hıçkıra hıçkıra ağlayarak izlediğimi hatırlıyorum "bebeğe eziyet ediyorlar öyle mi yıkanır" :'( diye.. (Videosu var çok komik :)) Halbuki 3 gün sonra ben de aynı şekilde yıkayacaktım çocuğu.. Sözüm o ki herkesin anlık duygularına da kapılmamak lazım.. Özellikle duygularının esiri olarak yazılan yazılara.. İnsanların belki faydalanacağı hastaneleri, doktorları böyle böyle gömüyorlar.. Ayrıca çok bilmek de iyi değil bence.. Neymiş bir tanesi gidip doğum katında bebeklerin bir odaya toplandığını görmüş doktor bir seferde gelip baksın diye çocukları annelerinden tam YARIM...

  Ağlata ağlata yedirdim kerevizi.. Yiyecek eli mahkum.. Çünkü ben sevmiyorum, istemiyorum, içimi bulandırıyo diye annem kıyamamış bana ısrar etmekten vazgeçmişti. Çünkü bana göre anne dediğin kuralını koyacak çocuğuna gerekli vitamini aldırsın diye gerekirse ağzına ayağını dayayıp yedirecekti. Çünkü ben onu yemezse kendimi çok suçlu hissedecektim. Çünkü ben çünkü ben çünkü ben..!  Son lokmasını aldıktan sonra arkasından yoğurt verdiğimde ıslak gözlerinin içi güldü, "anne mmmgh" : ) diye eliyle "çok güzel bak bunu seviyorum" işareti yaptı.  Sonra oturdum kahroldum. O kadar ağlatmayla vitamini mi kaldı o kerevizin?? Sıçayım kerevizine çok afedersin müdürüm..

Çocuk benimle yemiyor iyi mi! Bayan Klara gün içinde ne verse seve seve çoğu zaman itirazsız misler gibi yediğini anlatıyor. -"Aynı çocuktan mı bahsediyoruz, kaan mı?" diyorum. -"Evet bugün seve seve bir tabak taze fasulyesini yedi.. Üstüne yoğurt oh.." diyor.. Kaan'a pis bir bakış atıyorum.. gülümsüyorum. Hani o sinsi gülüş emojisi gibi.. (Benimle asla sebze yemediği için ben akşamları ona habire yiyebilmesi için aperatif üretme çabasına giriyordum.) Akşam dayıyorum önüne taze fasulyeyi. Yemiyor. Kaldırıyorum. İnat ediyor, aç yatıyor. Tamam diyorum. Ertesi gün önüne yine aynı yemeği koyuyorum. Afiyetle yiyor. Demek ki oluyormuş.. (Sinsi gülüş sımaylisi)